ამას წინათ რაღაც სრულიად განსხვავებულს ვკითხულობდი.
განსხვავებულს ჩემს ფიქრებთან, რომლებმაც ძალიან შაბლონურ-სტანდარტულად დაიწყეს და პრინციპში, ასევე დაამთავრეს.
დავიწყე დიადი მასშტაბურობიდან, რომელსაც ჰქვია:
და მაინც, რა იქნებოდა, რომ სამყაროს განვითარება არ წასულიყო ისე, როგორც წავიდა?! მე შემთხვევით მეტეორებზე კი არ მაქვს საუბარი, რომელიც აღგვიდა ყოველგვარ სიცოცხლეს პირისაგან მიწისა… არც ევოლუციის კანონებზე. იმ შემთხვევითობებზე ვამბობ, ბორბლის გამოგონებიდან რომ დაიწყო, მერე სადღაც შუაში ჩვეულებრივი ვოლფრამის ნათურის გამოგონება მოჰყვა და კაცმა არ იცის, კიდევ რითი დასრულდება. 
არსებობს შემთხვევითობები, რომელსაც გვერდს ვერ აუვლი. მაგალითისთვის სრულიად უბრალო კოცონის დანთებაც გამოდგება. დედამიწის სიმრგვალესაც აღმოაჩენდნენ ადრე თუ გვიან. მაგრამ, რა მოხდებოდა, ბორბალი რომ არ შემო-გამოეგონებინა კაცობრიობას?!
რამდენადაც ჩემი დილეტანტური თავისთვის ცნობილია, მაიას ტომს ბორბალი ესე სრულებითაც არ გააჩნდა მიუხედავად მათი შორს წასული ცივილიზაციისა. ჰოდა, იმას ვამბობ, რა ადვილად შეიძლებოდა სრულიად სხვა სახე ჰქონოდა დღევანდელ მსოფლიოს-მეთქი. ან კიდევ, ალაჰმა უწყის, რამდენი ბეწვზე გადარჩენილი შემთხვევითობა დარჩა გამოუგონებელი…
უცხოპლანეტელებს კი, თუ მართლაც მათი საექსპერიმენტო მასალა ვართ, რანაირად მოგიბრუნდება ენა და გაამტყუნებ:
თავადაც დიდი სიამოვნებით დავაარსებდი რამდენიმე პარალელურ ცივილიზაციას და მათ განვითარებას დავაკვირდებოდი. ცნობისმოყვარეობა და ახლის აღმოჩენის სურვილ-ინტერესი თუ მოგატეხინებს ადამიანს კისერს, თორემ ლოგინში წოლისგან მკვდარი კაცი მე ჯერ არ მინახავს.
დიადი მასშტაბურობიდან თუ ოდნავ ჩამოვქვეითდებით, საკუთარ არავითარშემთხვევაში-ნაკლებ დიადსა ზე-საკაცობრიო-მნიშვნელობის ცხოვრებასაც დავინახავთ. Continue reading
ქერათმიანის დღიური 