ოცნებებზედ

ჩემს მეზობლად რომელიღაც სართულზე ბესო ძია ცხოვრობს. ჩვეულებრივი ბესო ძიაა. პრინციპში, ჩვეულებრივზე ცოტა უკეთესი. კეთილია ბესო ძია _ გოგო-შვილიშვილთან ერთად მობოდიალეს ხშირად ვხედავ ხოლმე, გამარჯობას ვერავინ დაასწრებს და ლიფტში ათთეთრიანსაც გულმოწყალე ღიმილით დამიდებს ხაზგასმული წკაპუნით ლიფტში ფულისჩასაყრელ რკინის ჯოჯოზე, სანამ მე უიმედოდ ვიქექები ჯერ საფულეში და შემდგომ ჩანთის უსასრულო ჯიბეებში სათითაოდ. ზემოჩამოთვლილი მიზეზები მგონი, სრულიად საკმარისია იმისთვის, რომ ბესო ძიას ჩვეულებრივზე უკეთესი ვუწოდოთ.

ხოდა, ერთხელ როცა ჩოგბურნის ჩოგნით ხელში სადარბაზოდან გამოვდიოდი, მისი ფუტლიარი რატომღაც ბესო ძიამ გიტარის ჩასადებად აღიქვა (ან უნდოდა აღექვა, თორემ ეს ორი რანაირად შეიძლება აგერიოს თუნდაც სუსტი მხედველობის ადამიანს?!) და მიამბო შემდეგი:

ჩემი გათხოვების ისტორია

სულ ცოტა ხნის გათხოვილი ვიყავი, ჩემდა ჭირად, წიგნის ფესტივალზე რომ გადავწყვიტე წასვლა.
აი, იმდენად ცოტა ხნის გათხოვილი ვიყავი, ქმარი რომ საუზმეს გიმზადებს და საკუთარ მანქანამდე გაცილებს; მეგობრები რომ აღარ გირეკავენ, რადგან ჰგონიათ, რომ უეცრად “ძალიან დაკავებული ხარ” (თითქოს პრემიერ-მინისტრი გახდი), ხელი არ უნდათ შეგიშალონ (თითქოს…. მმ, პრემიერის მაგალითი აქაც მუშაობს), და რომ ერთბაშად ძალიან გამოიცვალე.
არადა, მე ისევე ზომიერად დაკავებული გახლდით, როგორც ყოველთვის, არც სრულიად სანაცნობოს გენიოს ტვინში გამოჩორკნილ კითხვაზე ” აბა კარგია გათხოვება?” მქონდა პასუხი, არც ერთბაშად ოქროს ბაღჩებასხმულს დამიწყია მოძრაობა და არც ჩემს დედამთილს მოსვლია აზრად ლილოში/ვაგზალზე ჩემი “ჩასაზმანად” წაყვანა.

პატარ-პატარა სიამოვნებები

ამ ბოლო დროს ძალიან ბევრი ჯერ არნახული და არგაგონილი, ბრძნული აზრი მომდის თავში. მაგალითისთვის, ერთს აღვნიშნავ:
ცხოვრება პატარ-პატარა სიამოვნებებისგან შედგება, მეგობრებო! (უკანა პლანზე, აუდიტორიის განცვიფრებული ამოგმინვა და მომხსენებლის დარბაზისთვის ამაყი მზერის მოვლება).
ჰოდა, რაც დრო გადის, ვიზრდებით კი არადა, ვრწმუნდებით, რამდენად ამაოა ეს შეჩვენებული, ხელს საბოლოოდ ვიქნევთ და სულისწაწყმედამდე ვცდილობთ ჩვენი წილი, პატარ-პატარა ბედნიერებების მოპოვებას.
არსებობს მოსაზრება, რომ მიუხედავად საცხოვრებელი და მატერიალური პირობების თუ გარეგნული მონაცემების, ადამიანები დაახლოებით ერთნაირად ბედნიერები არიან და დაახლოებით ერთნაირი რაღაცები ანიჭებთ სიამოვნებას. კერძოდ, ლამაზებსაც აქვთ უშნო თმის/დღეს მსუქანი ვარ/სახეზე პრიშიკი აღმომიცენდა დღეები, მდიდარს და ღარიბს თანაბრად უყვართ კარგი კვება და მოკლედ, ხომ ისედაც ხვდებით, რისი თქმაც მინდა და რატომღა მოვიქოქე, მეც არ ვიცი.
ამ პოსტის მიზანი ჩემი ზემოთ მოყვანილი ჰიპოთეზის გაბიაბრუება სულაც არაა, არამედ, მხოლოდ და მხოლოდ, ჩემი აგრეთვე არავისმიერჯერარგამოცდილი და უნიკალური პატარ-პატარა სიამოვნებების გაზიარების სურვილია:
1. გაყინული ფეხებით შხაპში შეხტომა და ცხელი წყლის მოთქიშინება. აქვე, წვიმაში მოყოლილი ცივ, სველ ტანსაცმელს რომ გაიძრობ და ცხელი წყლის ქვეშ შევარდები;
2. ბასეინიდან/სატრენაჟორო დარბაზიდან, ზაფხულის თბილ საღამოს გამოსვლა და კუნთების მსუბუქი დაბუჟების შეგრძნება;
3. საკუთარი მძინარე შვილისთვის ყურება და ახლადგაღვიძებულისთვის კისერში ჩაყნოსვა;
4. ის მომენტი, როდესაც აღმოაჩენ, რომ ახალნამშობიარები (თუ -ევი?) ორსულობამდელ შენს ყველაზე ვიწრო ჯინსშიც კი თავისუფლად ეტევი;
5. თბილი, ფუმფულა ნასკები და ცხელი ჩაი… და საერთოდაც, ყველაფერი ფუმფულა. გამონაკლისის გარეშე (ერთი შეგახედათ ჩემს გარდერობში).
6. გაზაფხულზე აყვავებული ხეები და, მთლიანად, გაზაფხულის სუნი.
7. ძალიან დაღლილზე, ბანაობა და ახალთეთრეულგამოცვლილ ლოგინში შეწოლა;
8. მშობლების სახლში სტუმრობა და შენს ყოფილ ლოგინში, ყველაზე მშვიდი და ღრმა ძილი;
9. Breakfast at Tiffany’s. წიგნიც. ფილმიც.
10. როცა რაღაც მოვლენაზე ღელავ და ცუდი მოლოდინი გაქვს და ყველაფერი ისე უპრობლემოდ ჩაივლის, გაოცებული რჩები;
11. გაღვიძებისას, აი ის, უფროდაუფრო იშვიათი, სრული დასვენებულობის და ენერგიულობის შეგრძნება;
12. სანამ საბოლოოდ ჩაგეძინება, აი, ის წამის მეასედი, როცა ცნობიერი ჯერ არ დაგიკარგავს;
13. წყალში_ზღვაში, აუზში რომ ჩადიხარ და წყალი უცნაურად თბილია…
14. ვიღაცის ზარს რომ ელოდები და ჰოი, საოცრებავ: გირეკავს! აქვე გადის, სანატრელი მესიჯის ლოდინი და ის რამდენიმე ბედნიერი წამი, სანამ გახსნი და შინაარსს ნახავ (აიფონმა ეგ სიამოვნება უმოწყალოდ დაასამარა).

… უსასრულოდ შემიძლია ამ სიის გაგრძელება, მაგრამ მოდი, ზოგი თქვენც დაამატეთ 🙂

შინაგან პრინცესებზედ

შესავლის მაგიერ: შეიცავს სპოილერებს ფილმზე “two weeks notice”. ავტორის სუბიექტური აზრით, ბევრს არაფერს დაკარგავთ არც პოსტის წაკითხვით (ალტერნატიული დანახარჯის სახით, გაგიფუჭდებათ ფილმი) და არც წაუკითხაობით (ნუ, სამაგიეროდ, ფილმით ისიამოვნებთ). ნება თქვენია.

გული ძალიან მტკივა.
აღვნიშნე გულში და ჩემი თინეიჯერობა გამახსენდა. არა იმიტომ, რომ ყველაფერი ადვილად მწყინდა და მერე თავი მებრალებოდა, არამედ იმიტომ, რომ ამ პერიოდში, რაღაც გაუცნობიერებელი თვითგანსაკუთრებულობის შეგრძნებით ვცხოვრობდი. შეგრძნებით, როცა ყოველგვარი მიზეზის გარეშე, დარწმუნებული ხარ, რომ ყველაფერი ზუსტად ისე გამოვა, როგორც შენ გინდა და მიზნის მისაღწევად შენ მაგიერ სამყარო იბრძვის.
ახლა კი დარწმუნებული ვარ, მე არც ერთადერთი ვარ და არც გამონაკლისი. ყველა გოგონას სრულიად გულში პატარა პრინცესა ცხოვრობს, რომელიც ზემოხსენებულ გოგონას საკუთარ ერთადერთობას შთააგონებს.
ჰოდა, ამ საკითხთან დაკავშირებით:

პრინცესებო, ჰოლივუდური რომანტიკული კომედია “two weeks notice” თუ გაქვთ ნანახი? მოკლედ, იდეა ასეთია, სანდრა ბულოკის ტანჯულ გმირს ჩუმად უყვარს ჰიუ გრანტის საშუალოსტატისტიკურად გამოთაყვანებული გმირი, რომელიც რასაკვირველია, ვერაფერს ხვდება და ეს ტანჯულაც არაფერს უმხელს. მერე, ბოთე მამრი გაიცნობს სრულიად უდანაშაულო, ცუდ დროს ცუდ ადგილზე აღმოჩენილ მანდილოსანს, რომელსაც მსუბუქად გაუმიჯნურდება. ეს ფაქტი უბიძგებს სანდრიკოს გადამწყვეტი ზომების მიღებაში და რამდენიმე წუთში, კლასიკური ჰეფი ენდიც მზადაა.
… რაც მაიძულებს, დავსვა კითხვა: ცუდ დროს, ცუდ ადგილზე მყოფმა მანდილოსანმა რა მიჰქარა ასეთი ცხოვრებაში? დავიჯერო, წინაპართა ცოდვამ უწია?
უცნაურია და, რატომღაც, ასეთ ადამიანებს საზოგადოება უგუვებელყოფს. ადამიანებს, რომლებიც არასდროს არიან პირველნი, რომელთა შინაგანი პრინცესა გაქელილი და მიწას გართხმულია.
ამის პარალელურად, არსებობს მეორე უკიდურესობა: როდესაც “მეორეებთან” ხდება ცხოვრების განსრულება და პირველი, ყოველთვის მიუწვდომლად რჩება. და, ამ “მეორემ” პირველის არსებობაზე ხანდახან სრულებითაც არაფერი იცის.
და, პრინცესა, შეგნებულად თუ შეუგნებლად, ამაზე დაბლა ვეღარასდროს დაეშვება.
დასასრულის მაგიერ, ვიტყვი ფრაზას, რაიცა ჯერ არასდროს თქმულა:
ცხოვრება არაა სამართლიანი მეგობრებო!
მაგრამ, მე გისურვებთ, თქვენი შინაგანი პრინცესები ყოველთვის, მარად რეალიზებულნი და გაფურჩქნულნი ყოფილიყვნენ…

11 things that annoy me the most

1. ინგლისური სათაურები, როდესაც მშობლიურ ენას გადასარევად ვფლობთ…

განა მართლა. ინგლისურ ენას თავად ხშირად ვიყენებ ყოველდღიურ მეტყველებაში.
უბრალოდ, ხანდახან ინგლისურად უფრო ლაკონურად შეიძლება საჭირო აზრის გამოთქმა და იმიტომ.
და, ხანდახან ყოველგვარი კონკრეტული მიზეზის გარეშე: Just ენაზე მოგადგება სასურველი სიტყვა. ზედმეტი ფიქრი რა საჭიროა…
მაგრამ, ეს პოსტი ჩემი ყოველდღიური დიალოგების კონსისტენციაზე სულაც არაა. ეს პოსტი იმ წვრილმან რაღაცებზეა, ყოველდღიურ ცხოვრებას რომ ხანდახან კოშმარად გიქცევენ და ხანდახან რომ, სრულიადაც ფეხებზე გკიდია… მაშ ასე:

1.არეულ-აბურდულ კარადაში რაღაცის შეტენვას რომ ცდილობ და უკან რომ ვარდება და კიდევ და კიდევ რომ ცდილობ და ვერაფრით ახერხებ იქამდე, სანამ იძულებული არ გახდები, დრო დახარჯო და ადგილი სერიოზულად გამოათავისუფლო;
2. სადარბაზოში რაღაც აი, ჩამყაყებული სუნი რომ დგას – მგონი, აქ კომენტარი ზედმეტია;
3. ბოსტნეულს რომ ყიდულობ და გამყიდველი რომ გეუბნება, “თავად ჩაყარო” და რომ ყრი და გულს ასკდები, რომ: ა) გამბედაობა არ გყოფნის მოსთხოვო, თავად ჩაყაროს… ბ) ეს ბოსტნეული ცივი/ჭუჭყიანი და God forbid, ცოტა სველია;
4. ლიფტს რომ ელოდები წარმოუდგენლად ხანგრძლივი 2 წუთის განმავლობაში;
აქვე: ლიფტში რომ შედიხარ და ჟანგბადის ყოველი მოლეკულა გაჟღენთილია სიგარეტის/ალკოჰოლის/მსუქანი ბებერი კაცის ამონასუნქით;
5. ადამიანები, რომელთაც სხეულზე შესამჩნევად სპეციფიკური სუნი აქვთ – მათთვის, ვისაც უნდა აღნიშნოს, რომ ” ჩვენ ყველას გვაქვს დამახასიათებელი სუნი”, მივუთითებ სიტყვაზე: სპეციფიკური, და მათთვის, ვინც შენიშნავს, რომ ასეთი სუნი ავაფმყოფობას შეიძლება ნიშნავდეს, მივუგებ, რომ ამ პოსტის ტოპიკი ჩემი ცუდი, ცუდი პიროვნების განსჯა სულაც არ არის;
6. ადამიანები, რომლებიც მესაუბრებიან და საუბრის დროს, სახეში მიმთქნარებენ. აქვე გადის, როცა სახეში გაცემინებენ და მომლოდინედ შემოგცქერიან, ჯანმრთელობას როდის უსურვებ;
7. გონებას მიმღვრევს, როცა ახლოს მყოფი ადამიანი ცხვირს ასრუტუნებს – Just blow that goddamn nose and get over it already!!
8. გადასაწმენდი და პურის ნამცეცებიანი მაგიდა;
9. მიფუჩეჩებული დავალებები/მიფუჩეჩებულად დალაგებული სახლი/მიფუჩეჩებული ურთიერთობები, ზოგადად, მიფუჩეჩებული ცხოვრება;
10. როდესაც ადამიანები, რომლებზეც გული შეგტკივა, over and over უშვებენ ერთსა და იმავე შეცდომებს;
11. როდესაც უცნობ ადამიანთან კონტაქტში ცდილობ შესვლას და he/she is too cool about it.

P.S. ზემოხსენებული სიის ჩამოთვლისას რომ გავხურდი, მეგობარს ვკითხე, თავად ყველაზე მეტად რა უშლიდა ხელს ყოველდღიურ ბედნიერებაში.
“საშინლად მძულს, როცა ჭამის დროს თითებს ილოკავ ხოლმე” – აღნიშნა მან და გამძვინვარებულ სახეში უტიფრად შემომაჩერდა…

შემთხვევითობები და სხვა სტანდარტულობები

ამას წინათ რაღაც სრულიად განსხვავებულს ვკითხულობდი.

განსხვავებულს ჩემს ფიქრებთან, რომლებმაც ძალიან შაბლონურ-სტანდარტულად დაიწყეს და პრინციპში, ასევე დაამთავრეს.

დავიწყე დიადი მასშტაბურობიდან, რომელსაც ჰქვია:

და მაინც, რა იქნებოდა, რომ სამყაროს განვითარება არ წასულიყო ისე, როგორც წავიდა?! მე შემთხვევით მეტეორებზე კი არ მაქვს საუბარი, რომელიც აღგვიდა ყოველგვარ სიცოცხლეს პირისაგან მიწისა… არც ევოლუციის კანონებზე.  იმ შემთხვევითობებზე ვამბობ, ბორბლის გამოგონებიდან რომ დაიწყო, მერე სადღაც შუაში ჩვეულებრივი ვოლფრამის ნათურის გამოგონება მოჰყვა და კაცმა არ იცის, კიდევ რითი დასრულდება.

არსებობს შემთხვევითობები, რომელსაც გვერდს ვერ აუვლი. მაგალითისთვის სრულიად უბრალო კოცონის დანთებაც გამოდგება. დედამიწის სიმრგვალესაც აღმოაჩენდნენ ადრე თუ გვიან. მაგრამ, რა მოხდებოდა, ბორბალი რომ არ შემო-გამოეგონებინა კაცობრიობას?!

რამდენადაც ჩემი დილეტანტური თავისთვის ცნობილია, მაიას ტომს ბორბალი ესე სრულებითაც არ გააჩნდა მიუხედავად მათი შორს წასული ცივილიზაციისა. ჰოდა, იმას ვამბობ, რა ადვილად შეიძლებოდა სრულიად სხვა სახე ჰქონოდა დღევანდელ მსოფლიოს-მეთქი. ან კიდევ, ალაჰმა უწყის, რამდენი ბეწვზე გადარჩენილი შემთხვევითობა დარჩა გამოუგონებელი…

უცხოპლანეტელებს კი, თუ მართლაც მათი საექსპერიმენტო მასალა ვართ, რანაირად მოგიბრუნდება ენა და გაამტყუნებ:

თავადაც დიდი სიამოვნებით დავაარსებდი რამდენიმე პარალელურ ცივილიზაციას და მათ განვითარებას დავაკვირდებოდი. ცნობისმოყვარეობა და ახლის აღმოჩენის სურვილ-ინტერესი თუ მოგატეხინებს ადამიანს კისერს, თორემ ლოგინში წოლისგან მკვდარი კაცი მე ჯერ არ მინახავს.

დიადი მასშტაბურობიდან თუ ოდნავ ჩამოვქვეითდებით, საკუთარ არავითარშემთხვევაში-ნაკლებ დიადსა ზე-საკაცობრიო-მნიშვნელობის ცხოვრებასაც დავინახავთ.

ჩემს პატიმარზედ

ეპიგრაფის მაგიერ:

ყოველთვის მეტად საინტერესო სიზმრებს ვხედავდი. შეიძლება ითქვას, ღამით ცალკე დამოუკიდებელი ცხოვრებით ვცხოვრობ ხოლმე. შემდეგ ეს განწყობა მთელი დღით მიმყვება და ხანდახან ცხოვრებისეულ გადაწყვეტილებებშიც მეხმარება.

თუმც: სიზმარი არასდროს მიხდება.

როცა ვიღვიძებ, ისეთი ემოციით ვარ დატვირთული, რომ არ მოვყვე, რომ არ ჩავიწერო, ალბათ, გავსკდები. ამიტომ, მთელი დღის განმავლობაში რეგულარულად ვაწუხებ რიგ ადამიანთ ჩემი სიზმრების დეტალური აღწერით.

ახლა გადავწყვიტე, ბლოგის მკითხველთაც შევაბეზრო თავი. თუ მოგეწონებათ, კიდევ უფრო ხშირად დავწერ ხოლმე _ სიზმრებს მართლაც რომ ხშირად ვხედავ.

ესე ქვემორე ისტორია რამდენიმე წლის წინ ვნახე, როცა კიდევ უფრო ქარაფშუტა მადილოსანი გახლდით. ახლახანს მის ჩანაწერს შემთხვევით გადავაწყდი და გადავწყვიტე, რომ აბსოლუტურად უცვლელად შემოგთავაზოთ.

აღსანიშნავია, რომ თავად სიზმარშიც შეცვლილი არაფერია. იგი ჩაწერილია ზუსტად ისე, როგორც ავტორმა ნახა.

* * *

ეს ჩემი პატიმარია, რუდოლფი. სატრფო-ც ჰყავს, კატერინა, რომელიც სულ ერთხელ ნახა. მერე რა, კატერინასაც უყვარს რუდოლფი.
ერთი მომენტი არის ამ ამბავში ყველაზე მნიშვნელოვანი. ანუ: როდესაც რუდოლფი ციხიდან გარბის (ნეტა ინგლისურად როგორაა “პატიმარი”).
ეს იმიტომ, რომ ვაპირებდი ეს მოთხრობა ინგლისურად დამეწერა, მაგრამ გადავიფიქრე რიგი მიზეზების გამო: 1. ვერაფრით გავიხსენე, როგორ იყო ინგლისურად “პატიმარი”. 2. ვერაფრით გავიხსენე, როგორ იყო ინგლისურად “ციხე”.
3. მინდოდა, ერთ კონკრეტულ ადამიანს წაეკითხა, რომელიც მაინცდამაინც კარგ ურთიერთობაში ვერაა ინგლისურთან.
შედეგად, მოთხრობა ქართულ ენაზე დაიწერა და, ჩემი მოკრძალებული აზრით, ამ ფაქტით არც ვინმე დაზარალებულა.
მოკლედ, რუდოლფი როდესაც ციხიდან გარბის (სხვათა შორის, მეგობართან ერთად), აღმოჩნდება, რომ ციხეში ინფერიუსები ბინადრობენ, რაზეც პატიმრებს ინფორმაცია აქვთ. ინფერიუსი გვამია, დაზომბებული გვამი. ცივი, სველი ხელებით, უმეტყველო, ფართოდ გახელელი, დაშრეტილი თვალებით… და… გაუგონარი სიჯიუტით, რაც ასე ახასიათებთ საერთოდ ზომბებს.
ინფერიუსის პიროვნება ჩემი მოგონილი არ გახლავთ, ისინი იმ ტბაში ბინადრობდნენ, სადაც ვოლდემორმა თავისი ერთ-ერთი ჰორკრუქსი დამალა.
ასეა თუ ისე, რუდოლფი და მისი მეგობარი გარბიან ციხიდან მეტად საეჭვო ვითარებაში. ვითარების საეჭვოობის დასკვნა გამომდინარეობს აბსოლუტურად დაუსახავი გეგმიდან და ექსპრომტი მოქმედებიდან. ყოველ შემთხვევაში, მე ამის შესახებ არანაირი ინფორმაცია არ მაქვს და რამე რომ ყოფილიყო, უეჭველი მეცოდინებოდა, რამეთუ რეჟისორი თავად გახლავართ.
ციხის დერეფანი დამრეცად ეშვება ქვევით. ნესტია, ფეხი სრიალებს.
რა თქმა უნდა, აბსოლუტური სიბნელეა, მაგრამ ეგ დაბრკოლება არასდროს ყოფილა, უბრალოდ მინდოდა თქვენც გცოდნოდათ, როგორი იყო ჩემი ციხის დერეფანი. ჰოდა,… ასეთ შემთხვევებში როგორც ხდება ხოლმე, მარჯვენა მხარეს (საითაც რუდოლფის მეგობარი იდგა) კიბეზე ჩასასვლელი ჩნდება, ხოლო მარცხნივ _ პატარა კარივით. მოულოდნელი ალტერნატივის პირობებში, როდესაც აჟიტირებული ხარ და თანაც… თანაც, სწრაფი გადაწყვეტილების საჭიროება დგება დღის წესრიგში, თევზის ზოდიაქოს ნიშნის ქვეშ დაბადებულები, როგორც წესი, მომენტალურად იბნევიან და გაურკვეველ მოქმედებებს მიჰყოფენ ხელს.
და, სწორედ, ზუსტად და სწორხაზოვნად ამ მომენტში, მე მომინდა, დროისთვის გამესწრო.…
არავითარი ფანტასტიკა! უბრალოდ, მჭირდებოდა, გამეგო, რა უფრო წაადგებოდა რუდოლფს მომავალში  _ გაყოლოდა მეგობარს (რომელიც უკვე გარბის და მოკარო ელემენტთან შეყოვნება არც უფიქრია), თუ გავიდეს კარში, სადაც სავარაუდო ინფერიუსები ბინადრობენ.
როგორც ზევით აღინიშნა, ((ინგლისურად ვიტყოდი, “Above-mentioned” ) ისევ ინგლისურად წერა ხომ არ მეცადა?), არ არსებობს არავითარი გეგმა. საერთოდ, გამოფხიზლება ასეთ კრიტიკულ მომენტებში ადვილად მეხერხება ხოლმე, ამიტომ ადვილად დავინახე, რომ როდესაც რუდოლფი მოკაროში შევა, აუცილებლად დახვდებიან იქ ინფერიუსები.
არც ეს ყოფილა დიდი პრობლემა, რადგან მე ხომ ვიცი, რომ რუდოლფი მაინც დაუძვრება ხელიდან, ჩემი პატიმარია და…  აბა რას იზამს?
შესაბამისად:
რუდოლფი ნაბიჯს ანელებს მოკარო ელემენტთან, ფრთხილად სწევს რაზას, (ჰე, რაზა-ც ჰქონია) და ფრთხილად შედის ოთახში. შესვლისთანავე ხვდება, რომ ეს სწორედ ის ადგილია, რაც არ უნდოდა, რომ ყოფილიყო. შორიდან საეჭვო ქშენა ისმის. რუდოლფი ჯერაც კართან დგას და ცოტა ხანს (ძალიან ცოტა, ასე ოთხიოდ წამს) ფიქრობს. შემდგომ ასევე ფრთხილად გამოდის უკან.
მაპატიეთ, მაგრამ, რუდოლფი, ნუ გავიწყდებათ და, ჩემი პატიმარია… და ინფერიუსებთან საბრძოლველად ვერ გავიმეტებდი, თანაც აუცილებლად უნდა გაემარჯვა.… კატერინას შთაგონების ქვეშ მყოფი, უფრო ზუსტად, ვიტყოდი, გაკატერინებული ადამიანი რას არ იზამს, მაგრამ უდავოდ ძნელი იქნებოდა ეგ საქმე, გავითვალისწინებთ რა, რომ რეჟისორს სამაგისოდ არც დრო აქვს და არც, გაგიკვირდებათ და, ენერგია.
რუდოლფი აღმოაჩენს, რომ მეგობარი უკვე გაქცეულია. მისი ნაბიჯების ხმა აღარც ისმის. რატომღაც დუმს ფსევდო-მდევარიც, რომელსაც, წესით და რიგით, რუდოლფი გამოსვლის პროცესში უნდა შესჩეხებოდა.
სამაგიეროდ:
აჟიტირება მოულოდნელი გადაწყვეტილებით, როგორიც იყო _ გაქცევა, სადღაც გაქრა.
რუდოლფი ნელი, გამოზომილი ნაბიჯებით განაგრძობს მოძრაობას სველ, მოლიპულ ციხის (ჩემი ციხის) დერეფანში (ჩემს დერეფანში), რომელიც ალბათ, სადმე გაიყვანს.

რეზიუმესავით: ეძღვნება (ინგლისურად “Dedicated”) გიოს, რომლის დებილი თავის ბრალია, მე რომ ღამღამობით ესეთ შტერ სიზმრებს ვხედავ.

2007 წელი

My New Roommate – The End

არადა, დიდი არაფერი გოგო იყო. გაურკვეველი ფერის გრძელი თმა ჰქონდა და თხელი ტუჩები. ზედმეტად გამხდარი იყო, თხელკიდურება. რომ შეხედავდით, ვერაფრით წარმოიდგენდით, როგორი ღიმილი შეიძლება რომ ჰქონოდა, ან: იღიმოდა კი ოდესმე?!

სახლისკენ ფეხით წავჩანჩალდი. ასი წლის მოხუცად ვგრძნობდი თავს. კიბეზე ავდიოდი, როცა მესიჯი მივიღე. დავხედე, უცხო ნომერი ციმციმებდა. არც წამიკითხავს, ისე მივუგდე ტელეფონი, ჩემს ოთახში შევიკეტე და მაშინვე დავიძინე. ჩემი მისია აწ აღსრულებული იყო.

არც კი ვიცი, რამდენ ხანს მეძინა. რომ გავიღვიძე, გარეთ კუნაპეტი სიბნელე დამხვდა, ხოლო ჩემს ბენტერა მეგობარს თვალებში ვარსკვლავები ენთო.

მიამბო, რომ აივნის მოაჯირელ პრინცესას  ციცქნა შვილი ჰყოლია. ბებიასთან დასასვენებლად და გულის გადასაყოლებლად მოდის მაშინ, როდესაც თავისი ციცქნა შვილი, არცთუ ციცქნა ქმარი და სავარაუდოდ გრანდიოზული დედამთილი ნერვებს მოუშლიან. აივნის მოაჯირი არც ისე ვიწროა, როგორც შორიდან ჩანს; გარდა ამის, პრინცესაში ჩასახლებულ ჟანა დ’არკს სიმაღლის სრულებით არ ეშინია.

მისი ბებიასთან სტუმრობის სიხშირით თუ ვიმსჯელებდით, პრინცესას არცთუ დალხენილი ცხოვრება უნდა ჰქონოდა _ ზედგამოჭრილი ჩემთან მობინადრე თავგანწირვისთვის შემართულ მეფისწულისთვის.

My New Roommate – V4.

ბავშვობაში ხშირად ვეუბნებოდი, ნეტავ, შენ ვიყო-მეთქი. არასდროს ესმოდა, რას ვგულისხმობდი. მე კიდევ მაინტერესებდა, მის ქერაკულულებიან თავში რა ხდებოდა. ვფიქრობდი, ნეტავ, მაშინ რას აკეთებს, როცა ერთად არ ვართ-თქო. მაინტერესებდა:

– იტყუებოდა თუ არა, ოდესმე?! მიმტკიცებდა, არასდროს ვიტყუებიო.

– ისევე უყვარდა თავისი დედა, როგორც მე მიყვარდა ჩემი?!

– რანაირად შეეძლო, ხელებზე დამდგარიყო და ისე ევლო? მაშინ ვოცნებობდი, როცა გავიზრდები, მეც ვივლი-თქო ხელებზე. ახლა ვიცი: ვერასდროს, ვერასდროს შევძლებ ხელებზე სიარულს.

– რა ფერის იყო მისი წითელი?!

– და ა. შ.

ახლაც მინდოდა, მის თავში ჩამეხედა, რათა შემეტყო, რა ჯანდაბად ამოიკვიატა ვიღაც აივნის მოაჯირზე მჯდომი გოგო?!

My New Roommate – V3.

საუზმის დროს, რომელიც კარგად მოსაღამოვებულზე შედგა, ყველაფერი გაირკვა: მე გამახსენდა, რატომ იყო ეს უცხო, გაბურძგნული ბიჭი ჩემი საუკეთესო მეგობარი ბავშვობაში.

საოცარი, ყოველისმომცველი სიმშვიდის მატარებელი იყო და ეს სიმშვიდე, უცხო და უცნაური, სულ თან დაჰყვებოდა. სკოლაში როცა ვინმე გამაბრაზებდა, არც კი ვცდილობდი, დავწყნარებულიყავი, უბრალოდ ჩემს გაბრაზებას საღამომდე “გადავდებდი” ხოლმე. შემდეგ, მას ვუამბობდი და ამ დროისთვის უკვე ყველა ეს წვრილმანი მეათასეხარისხოვანი ხდებოდა. განა რამე კონკრეტულს ამბობდა ჩემს დასამშვიდებლად?! ხშირად, არც არაფერს. უბრალოდ მისმენდა და მისი სიმშვიდე ისე გადამდები იყო, ისე გავრცელებადი, შეუძლებელი იყო შენივე პრობლემაზე არ გაგეცინა.

“ამდენი ხანი როგორ გძინავს, მაგისთვის ჩამოხვედი?” – გავუცინე და წვენი დავუსხი.

“აბა, რა ვქნა, ფუნიკულიორზე ავიდე და ხედებით დავტკბე?” – გამიცინა და წვენი დალია.

“ანუ, გარეთ გასვლას საერთოდ არ აპირებ?” – დავაპირე აღშფოთება.

“ნუ ხარ რადიკალური. ძილისგან თავისუფალ დროს აუცილებლად გავალ, თანაც თუ ჩემი გაგდება ასე ძალიან გინდა… ”